म यहिँ देशमा बस्न चाहान्छु!!!

म यही देशमा बाँच्न चाहन्छु।
यो माटोले दिएको पहिचान, यो हावाले दिएको जीवन, र यो आकाशले फैलाएको स्वतन्त्रताको अनुभूति—यी सब मेरा अस्तित्वका आधार हुन्। मेरो मनले सधैं यही भन्छ, “जहाँ जन्मेँ, त्यहीँ फुलेँ, र त्यहीँ उज्यालो भएर बाँच्न पाउँ।”

म चाहन्नँ कि मेरो देश छोडेर परदेशका गल्लीहरूमा भौंतारिनु परोस्।
म चाहन्नँ कि आफ्नो सपनाहरू बोकेर पराइ भूमिमा दैलो-दैलो ठोक्न जाऊँ।
म त यहीँ, आफ्नै जन्मभूमिको माटोमा, आफ्नै मानिसहरूको बीचमा, सम्मानका साथ, स्वतन्त्र नागरिक भएर बाँच्न चाहन्छु।

देश भनेको केवल भौगोलिक नक्सा मात्र होइन;
देश भनेको हाम्रो सपना हो,
हाम्रो पहिचान हो,
हाम्रो आशा हो।

म यही देशमा खेल्न चाहान्छु—
जुन खेलमै मेरा बाल्यकालका हाँसो बस्छन्,
जुन मैदानमा मेरा खुट्टाहरूले पहिलो पाइला सिकेका थिए।
यही धर्तीमै फेरि त्यही उर्जा, त्यही उमंग लिएर दौडिन चाहन्छु।

तर त्यो सम्भव तब मात्र हुन्छ जब देशले आफ्ना नागरिकलाई सुरक्षा दिन्छ,
जब देशले आफ्ना युवामा भरोसा गर्छ,
जब अधिकारले केवल कागजमा होइन, जीवनमा रूप लिन्छ।

म स्वतन्त्र नागरिक भएर बाँच्न चाहन्छु।
स्वतन्त्रता केवल जन्जिर नहुनु मात्र होइन—
स्वतन्त्रता भनेको निर्भीक भएर बोल्न पाउनु हो,
समान अवसर पाउनु हो,
आफ्नै भविष्य आफूले लेख्न पाउनु हो,
सम्मानका साथ टाउको उठाएर हिँड्न पाउनु हो।

म यस्तो देश देख्न चाहन्छु जहाँ हरेक युवा आफ्नो भविष्य यहीँ देखोस्,
देशलाई शक्तिशाली बनाउने हात यहीँ जुटून्,
आशा–विश्वासका सुगन्धले यो माटो महकियोस्।

यसैले—
म यही देशमा बाँच्न पनि चाहन्छु,
यही देशमा सँगै हाँस्न–रुन चाहन्छु,
यही देशलाई आफ्नै घरजस्तै गर्वका साथ सम्हाल्न चाहन्छु।

किनकि—
यस माटोले जन्म दिएको जीवनसँग माया छ,
र म एक स्वतन्त्र नागरिकको हैसियतले
आफ्नै देशमा उज्यालो भविष्य खोज्न चाहन्छु।

---प्रकाश न्यौपाने

कुशे 2 टालेगाउँ बिल्काेट